Article content

โสภณ บางพงษ์: จากเด็กวัดอาศัยข้าวก้นบาตรพระกิน 

สู่วิศวะกรเครื่องกลบริษัทญี่ปุ่นระดับโลก

#ผมก็เคยได้ทุน #เลยอยากให้น้องต่อ"

โสภณ บางพงษ์

เป็นเด็กจาก ต.ชะแล้ อ.สิงหนคร เริ่มเข้ามาใช้ชีวิตใน อ.เมืองสงขลา ตั้งแต่สอบเข้าได้ ม.1 โรงเรียนมหาวชิราวุธสงขลาได้

ชีวิตของโสภณอาจเรียกได้ว่า "#แปลก" กว่าเด็กทั่วๆไปในยุคนั้น เพราะโสภณ...

" #อยู่วัด "

แน่นอนว่าเด็กอายุขนาดนั้นต้องออกจากบ้านมาใช้ชีวิตในเมือง และอาศัยอยู่วัด ถ้าจิตใจไม่เข้มแข็งพอ และความคิดความอ่าน ความรับผิดชอบ ความมีสำนึกในหน้าที่ ความสำนึกในด้านดี ถ้ามีไม่มากพอ ชีวิตอาจจะ "เสียคน" ไปตั้งแต่ช่วงนั้นแล้ว

สำหรับสาเหตุที่มาอยู่วัด ก็เพื่อช่วยประหยัดค่าใช้จ่ายที่บ้าน เพราะรายได้ที่ได้จากคุณพ่อที่ทำงานก่อสร้าง กับคุณแม่ที่ทำงานโรงงานแปรรูสัตว์น้ำ ไม่เพียงพอในการส่งเสียให้ทั้งโสภณ รวมทั้งยังมีพี่สาวอีกคนที่กำลังเรียนอยู่ได้เรียนอย่างเพียงพอแน่ๆ

โสภณมาอาศัยกุฏิหลังหนึ่งของวัดดอนแย้เป็นที่ซุกหัวนอน ซึ่งกุฏิหลังหนึ่งอยู่กัน 4 - 5 คน และอาศัยข้าวก้นบาตรพระประทังชีวิต

"ตอนเช้ากินข้าวจากวัด หลวงพ่อให้ จะมีพี่ที่อยู่ด้วยกันไปยก ข้าว กับข้าวจากหลวงพ่อมาแบ่งกินกัน"

"เหลือบางก็ถึงตอนเย็น ถ้าไม่เหลือก้อหุงข้าว แล้วรวมตังค์กันไปซื้อแกงถุงมากินกัน"

"กลับบ้านทุกอาทิตย์ ไปเอาข้าวสารจากบ้าน"

"ม.ต้น ผมได้เงินจากบ้านสัปดาห์ละ 300 ส่วนตอน ม.ปลาย สัปดาห์ละ 500 บาท นี่รวมค่าใช้จ่ายทุกอย่างนะ ค่าข้าวที่ รร. ค่ารถขาไป รร. ส่วนตอนกลับเดินกลับเอา"

"ผมไม่เคยเรียนพิเศษเลย ตั้งใจเรียนเองทั้งหมด"

แถมตอนมาเรียน ม.1 ใหม่ๆ เจอ "เด็กในเมือง" ล้ออีกเรื่องมาอยู่วัด

แต่มีอาจารย์ท่านหนึ่งเป็นครูห้องแนะแนวซึ่งน่าจะเป็นครูอรพรรณ

"ผมจำชื่อแกไม่ได้ แต่ผมจำคำพูดแกได้"

แกบอกว่า...

"#คำพูดคนก็เหมือนก้อนหิน #ถ้าเราเก็บเอามาถือไว้ #เราก็หนักป่าว #ยิ่งเราไปบีบไปกำให้แน่น #เราก็ยิ่งเจ็บ"

ซึ่งโสภณยังโชคดีที่ได้รับความช่วยเหลือด้านทุนการศึกษาจากโรงเรียน

"ตอนนั้นน่าจะมาจากครูประจำชั้นตอน ม.1 น่าจะเป็นครู รำไพ แกแนะนำให้ผมไปขอทุนดู เพราะตอนนั้นผมเป็นเด็กต่างอำเภอ มาพักอยู่วัด"

"ผมเลยไปติดต่อที่ห้องแนะแนว เรื่องขอทุนการศึกษา ตอนนั้นอาจารย์ที่ดูเรื่องทุนให้ น่าจะเป็นอ.อรพรรณ กับ อ.พรจันทร์"

จนสุดท้าย โสภณได้รับทุนของ ดร.รัตน์ ประธานราษฎ์นิกร ตั้งแต่ ม.1 จนจบ ม.6

" #ช่วยที่บ้านได้เยอะนะ "

โสภณพูดถึงเรื่องทุนที่ได้รับ

-----

ชีวิตโสภณไม่เคยเรียนพิเศษเลย และโสภณเรียน และใช้ชีวิตอย่างมีข้อจำกัดมากมาย แต่สุดท้ายตอนจบ ม.6 โสภณสามารถสอบเข้าคณะวิศวะกรรมศาสตร์ สาขาเครื่องกล ของ ม.อ. หาดใหญ่ได้

และปัจจุบันเป็นวิศวกรให้กับบริษัทฮิตาชิ ที่จังหวัดปราจีนบุรี

#ต้นทุนชีวิตของแต่ละคนไม่เท่ากัน

#แต่ถ้าคุณสำนึกดี

#สำนึกได้ในหน้าที่

#ยังไงคุณก็ประสบความสำเร็จได้

----

โสภณร่วมมอบทุนการศึกษาให้น้องโรงเรียนมหาฯ ในต้นเดือนกันยานี้จำนวน 3,000 บาท ด้วยข้อความ วิธีคิดที่ทำให้ผมขนลุกว่า...

“ #ผมก็เคยได้ทุน #เลยอยากให้น้องต่อ"

-----

ผมขอให้โสภณฝากข้อความถึงน้องๆสักข้อความ โสภณบอกมาว่า...

"#ขอให้ตั้งใจเรียน #สู้ๆครับ"

(ข้อความเดียวจริงๆ 555)

-----

สุดท้าย ผมยังจำได้ว่า ในวันปฐมนิเทศน์ (รับน้อง) ก่อนจะเปิดเทอม ม.1 ระหว่างที่พี่สต๊าฟให้พวกเราต่อแถวและให้ผมเซ็นชื่อ พี่คนหนึ่งบอกให้ผมหันไปทักเพื่อน ถามเพื่อนหน่อยว่าเพื่อนชื่ออะไร เพื่อนคนที่พี่เขาชี้ไปให้ผมถามชื่อคือ โสภณ พอดี! ซึ่งโสภณก็จำเหตุการณ์นั้นได้

-----

ด้วยจิตคาราวะ

#เรื่องโดย

โสภณ บางพงษ์ (บอย)

ม.ว. 35715

#เขียนโดย

ธิปัตย์ ภักดีเศรษฐกุล (ก้อ)

ม.ว. 35811

รุ่น 108 (นับแบบเดิมเท่านั้น)

หมายเหตุ : หารูปโสภณยากมาก